Jakość życia w Polsce od kilkunastu lat poprawia się, zarówno pod względem materialnym, jak i niematerialnym – wynika z raportu pt. "How’s Life?", flagowej publikacji OECD dotyczącej dobrostanu ludzi i przyszłych pokoleń. Mimo dość wysokiego poziomu zadowolenia z życia w Polsce wzmocnienia wymaga wciąż kapitał społeczny.

Radosław Zyzik, starszy doradca zespołu ekonomii behawioralnej Polskiego Instytutu Ekonomicznego, zwraca uwagę, że tylko dwa kraje OECD – Estonia i Polska – systematycznie poprawiały wyniki w ponad połowie wskaźników jakości życia dotyczących niematerialnych aspektów dobrostanu w latach 2010-2023. – Tymczasem w 19 krajach, głównie w Europie i obu Amerykach, postęp ograniczył się maksymalnie do dwóch. Mowa tutaj o tak różnych wskaźnikach obejmujących rozmaite wymiary życia osobistego i społecznego, jak: zdrowie (np. oczekiwana długość życia), wiedza i umiejętności (np. wyniki testów PISA), jakość środowiska (np. zanieczyszczenie powietrza), subiektywny dobrostan (np. satysfakcja z życia), bezpieczeństwo (np. liczba zabójstw) oraz relacje społeczne i obywatelskie (np. zaufanie do instytucji). Te kategorie ilustrują szeroki zakres zagadnień, które składają się na jakość życia w ujęciu OECD – tłumaczy ekspert.

Polska od lat poprawia swoją pozycję w rankingach zadowolenia z życia, wyprzedzając niektóre kraje Europy Zachodniej. Według danych OECD i innych międzynarodowych organizacji subiektywna ocena jakości życia wśród Polek i Polaków pozostaje na stosunkowo wysokim poziomie. W rankingu OECD Polska uzyskała wynik 7,6 w skali od 0 do 10, co lokuje ją w czołówce europejskich państw. Wyższe wyniki osiągnęły jedynie Finlandia (7,8), Słowenia (7,7), Belgia (7,7) i Austria (7,7). Na drugim biegunie znajdują się Niemcy (7,0), Łotwa (6,9) oraz Grecja (6,9), gdzie poziom deklarowanego zadowolenia z życia jest znacznie niższy.

Mimo relatywnie wysokiego poziomu zadowolenia z życia kapitał społeczny w Polsce wciąż wymaga wzmocnienia. Poziom zaufania do instytucji publicznych, w tym rządu, pozostał na podobnym poziomie jak dekadę temu, co jest wspólną cechą dla Polski i Włoch. Jednocześnie odnotowano poprawę w poziomie wzajemnego zaufania między obywatelami. – To oznacza, że Polacy trochę bardziej ufają sobie nawzajem, choć ich zaufanie do instytucji pozostaje na podobnym poziomie. Brak większych postępów w obszarze zaufania i zaangażowania obywatelskiego może osłabiać zdolność społeczeństwa do wspólnego działania na rzecz zmian – komentuje Radosław Zyzik. – Osiągnięcie stabilnego i zrównoważonego rozwoju będzie wymagało skupienia się nie tylko na takich wskaźnikach, jak PKB czy stopa bezrobocia, ale również na tych informujących o jakości życia, subiektywnym poczuciu dobrobytu czy poziomie zaufania społecznego. Takie podejście pozwoli na skuteczniejsze identyfikowanie priorytetów, celów i barier, a tym samym na bardziej precyzyjne projektowanie polityk publicznych – podsumowuje ekspert.

Według trzeciej edycji Indeksu Zdrowych Miast miasta, w których jakość życia jest najwyższa, to Poznań wśród dużych miast i Sopot wśród mniejszych. Rybnik zajął pierwsze miejsce w kategorii "zdrowie". W ogólnej klasyfikacji był szósty, Żory 32., a Jastrzębie-Zdrój – 51. Liderem kategorii "przestrzeń" jest natomiast Chorzów. Miasto charakteryzuje się znaczną powierzchnią terenów zielonych oraz zieleni urządzonej, co nie tylko wpływa na estetykę przestrzeni miejskiej, ale również poprawia jakość powietrza i samopoczucie mieszkańców. Wykazuje też wysoki wskaźnik zagospodarowania tych terenów, co sprzyja różnorodnym formom rekreacji i odpoczynku. Czytaj więcej: Które polskie miasta są najprzyjaźniejsze dla mieszkańców? Rybnik liderem zdrowia

fot. arch. red.
oprac. /kp/