Inkaska Droga Królewska to system dróg liczący około 30 tys. km. W państwie Inków szlaki te, zbudowane na zróżnicowanym terenie, łączyły górskie osady z żyznymi dolinami, lasami deszczowymi i pustyniami. Inkaski Szlak miał ogromne znaczenie dla rozwoju politycznego, wojskowego i administracyjnego całego Imperium. Cechą charakterystyczną inkaskiego systemu dróg jest sposób zaprojektowania i wybudowania, tak aby mógł dostosować się do rozmaitych warunków otoczenia geograficznego i ekologicznego. Cywilizacja Inków nie wynalazła koła ani nie używała koni, dlatego podróże i transport odbywały się pieszo lub przy użyciu lam. Inkaski system dróg został zaprojektowany kompleksowo wraz z niezbędną infrastrukturą wspomaganą, m.in. kładkami, mostami wiszącymi (np. nad rzeką Apurímac), tunelami, a także przydrożnymi magazynami i stacjami dla podróżnych zwanymi „tambo”. Drogi budowano biorąc pod uwagę zarówno ukształtowanie terenu jak i powszechne wówczas sposoby transportu. Ze względu na trudną dostępność i zróżnicowany charakter terenu, system Qhapac Ñan uważany jest za jedno z największych osiągnięć inżynieryjnych ludzkości. 21 czerwca 2014 roku Inkaska Droga Królewska została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Obecnie Droga Królewska przebiega przez terytorium sześciu państw - Kolumbii, Argentyny, Chile, Peru, Ekwadoru i Boliwii.

 

 

Wystawę podziwiać można w Miejskim Ośrodku Kultury, Sportu i Rekreacji w Kuźni Raciborskiej / Sala Konferencyjna w poniedziałki, wtorki i środy w godzinach 09:00 - 15:00 oraz w czwartki i piątki w godzinach 09:00 - 18:00.