Pilna wizyta w szkole dziecka, konieczność załatwienia sprawy w urzędzie czy długo oczekiwana wizyta u lekarza - każdy pracownik może potrzebować chwili na wyjście z pracy, nie każdy jednak będzie chciał w takiej sytuacji brać urlop. Za zgodą pracodawcy, pracownik może załatwić prywatne sprawy w czasie pracy. Zasady takiego zwolnienia, od 2013 r., reguluje Kodeks pracy.

Aby móc skorzystać z opcji prywatnego wyjścia w czasie pracy, pracownik powinien złożyć pisemny wniosek, w którym wskaże cel opuszczenia miejsca pracy i poda jego ramy czasowe. Pod wnioskiem pracownik powinien się podpisać, może również podać datę dnia, w którym takie wyjście zostałoby odpracowane. Co ważne, pracodawca nie ma obowiązku wyrażenia zgody na złożony przez pracownika wniosek.

Uzyskany w ten sposób czas wolny od pracy nie jest wliczany do czasu pracy pracownika. Pracownikowi nie przysługuje więc za ten okres wynagrodzenie, ma jednak możliwość jego odpracowania. Jeśli wyjście odpracowane zostanie w tym samym miesiącu - nie wpłynie ono na wysokość pensji pracownika. Jeśli zaś w kolejnym - wynagrodzenie zostaje obniżone za godziny brakujące do obowiązującego wymiaru czasu pracy, a w miesiącu odpracowania podwyższone za odpracowane godziny (zastosowanie znajdzie tu art. 80 K.p., który stanowi, że wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną).

Na mocy art. 151 § 2(1) K.p., odpracowanie prywatnego wyjścia w czasie pracy nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych. Jednocześnie nie może ono naruszać prawa pracownika do odpoczynku dobowego i tygodniowego. W związku z tym, w dniach, w których zgodnie z grafikiem pracownik miał pracować przez 12 godzin, będzie mógł odpracować tylko 1 godzinę wyjścia prywatnego bez naruszenia odpoczynku dobowego - odpracowanie zwolnienia od pracy w takiej sytuacji musiałoby się więc odbywać w kilku częściach. Nieobecność pracownika pracodawca może też zawsze potraktować np. jako urlop bezpłatny albo dodatkowy płatny urlop.

publ. /k/
źródło: prawo.pl